NEFS İLE SAVAŞ

Benim nefsimle büyük savaşım doğum yaptıktan sonra yüz felci geçirmemle başladı.Çaresizdim.Düşünsenize yeni bebeğiniz oluyor sizin yüzünüz ifadesiz ne yaparsanız yapın kımıldamıyor bile.Tıp bir yerde çare    caBenim nefsimle büyük savaşım doğum yaptıktan sonra yüz felci geçirmemle başladı.Çaresizdim.Düşünsenize yeni bebeğiniz oluyor sizin yüzünüz ifadesiz ne yaparsanız yapın kımıldamıyor bile.Tıp bir yerde çaresiz kalıyor gitmediğim doktor kalmadığı halde.Yapacak birşey kalmadı hocam sıcak tutup bekleyeceksiniz diyor doktorlar.Ailem üzgün ben üzgün yeni doğmuş bebeğime gülümseyemiyorum bile.Ziyarete gelen giden insanlara dert anlatma çabası içerisindeyim.Konuşmaya çalıştıkça yüzünüz yamuluyor.Kafamda kaoslar sorular GEÇECEK Mİ?YA geçmezse?Öğretmenim işim gereği konuşmak mimiklerimi kullanmak zorundayım.,,,,,Dünya başıma yıkılmak üzereyken bir güç bir enerji akımı hissettim.Bu arada gece gündüz dua ediyor Allah a sığınıyordum.Ama içimde deli bir savaş başlamıştı bir kere......Ya eşim beni artık beğenmezse,ya öğrencilerime alay konusu olursam,ya insanlar bana artık acıyan gözlerle bakarsaaaaa.....Bir yerde dank etti düşündüm ve dedim ki ne önemi var tüm bunların?Ve cevap kalbimin derinliklerinden coşuyordu' hiçbir önemi yok Allah seni seviyor ve yanında O seni her halinle beğeniyor' evet bir gece bu cevaplar içimde coşarken uyandım .Endişelerimden bir anda kurtulmuştum sanki tüm kuruntu ve korkularım nefsimin oyunuydu.Eşim beni beğenmiyorsa bu artık onun sorunuydu ruhumdaki güzellikleri göremiyorsa kendi kaybederdi,öğrenciler yüzüme takılır kalır öğrettiklerimden  nasiplenmezlerse onlar için kötü olurdu,insanlar bana acıyorsa  bu güzeldi demek ki hala vicdanları vardı ,bir insana vicdanının sesini duyurmak bana bir lütuf olurdu ancak.Cevaplar akıyor ruhumu aydınlatıyordu adeta.MUTLUYDUM sonunda.Bu idraka erişip nefsimle savaşım başladıktan 1 ay sonra yüzümdeki felç tamamen geçmişti.Allah bana bu hastalıkla çok şey öğretmişti hamd olsun.k birşey kalmadı hocam sıcak tutup bekleyeceksiniz diyor doktorlar.Ailem üzgün ben üzgün yeni doğmuş bebeğime gülümseyemiyorum bile.Ziyarete gelen giden insanlara dert anlatma çabası içerisindeyim.Konuşmaya çalıştıkça yüzünüz yamuluyor.Kafamda kaoslar sorular GEÇECEK Mİ?YA geçmezse?Öğretmenim işim gereği konuşmak mimiklerimi kullanmak zorundayım.,,,,,Dünya başıma yıkılmak üzereyken bir güç bir enerji akımı hissettim.Bu arada gece gündüz dua ediyor Allah a sığınıyordum.Ama içimde deli bir savaş başlamıştı bir kere......Ya eşim beni artık beğenmezse,ya öğrencilerime alay konusu olursam,ya insanlar bana artık acıyan gözlerle bakarsaaaaa.....Bir yerde dank etti düşündüm ve dedim ki ne önemi var tüm bunların?Ve cevap kalbimin derinliklerinden coşuyordu' hiçbir önemi yok Allah seni seviyor ve yanında O seni her halinle beğeniyor' evet bir gece bu cevaplar içimde coşarken uyandım .Endişelerimden bir anda kurtulmuştum sanki tüm kuruntu ve korkularım nefsimin oyunuydu.Eşim beni beğenmiyorsa bu artık onun sorunuydu ruhumdaki güzellikleri göremiyorsa kendi kaybederdi,öğrenciler yüzüme takılır kalır öğrettiklerimden  nasiplenmezlerse onlar için kötü olurdu,insanlar bana acıyorsa  bu güzeldi demek ki hala vicdanları vardı ,bir insana vicdanının sesini duyurmak bana bir lütuf olurdu ancak.Cevaplar akıyor ruhumu aydınlatıyordu adeta.MUTLUYDUM sonunda.Bu idraka erişip nefsimle savaşım başladıktan 1 ay sonra yüzümdeki felç tamamen geçmişti.Allah bana bu hastalıkla çok şey öğretmişti hamd olsun.