Bazen aniden yaşam durur ve adeta boğuluyor gibi hissedersin.Tüm sıkıntılar seni bulmuştur gırtlağına kadar battığını düşünür nefes alamıyorum sanki dersin.Nasıl oluyor da tüm aksilikler birbirini bu kadar muntazam kovalar nasıl bir türlü bitmez bu karanlıklar.Yalvarıyorum dua ediyorum ağlıyorum ama bir türlü kurtulamıyorum girdaptan diye düşünürsün.Yeter artık diye çığlıklar da atsan kimse seni duymuyordur.Çırpınsa da zaman su gibi akıp gidiyor herşey kontrolden çıkıyordur.Ne ailen seni tatmin eder ne de dost sandıkların.Onca zaman geçmesine rağmen düzelmiyordur yaşadıkların.Çölde kumlara gömülüyor gibi olursun yavaş yavaş.......Tüm bu duyguları herkes yaşar aslında ama yaşayan sadece kendisi yaşıyor sanır.Dünya onun başına yıkılmıştır adeta ve geri kalan herkes mutlu mesut hayatına devam ediyor sanır.İşte kilit kelime bu öyle sanarız ve tabi ki gerçek değildir bu düşünce.Çünkü herkes farklı bir şekilde farklı zorluklarla imtihandadır ama biz ben odaklı olduğumuzdan en büyük derdin bizde olduğunu sanarız.Ve bu yüzden hep bu soruyu sorarız neden BEN? Bilmiyoruz ki aslında herkesin kendine göre çıkmaz sokakları var belki de anlatamadığı.Herkesin kalp kırıkları dargınlıkları ve uğradığı haksızlıklar var farklı farklı.
Bu noktada insanı kurtaracak tek şey yalnız olmadığını idrak etmektir.Allah 'bizi bizden daha çok düşünen Allah' derdi dermanıyla beraber yaratmıştır.Zira herşey zıttıyla var olur ancak.İyilikler kötü var olunca açığa çıkar, varlığı fark edilir.Bu anlamda umutsuzluğa düşmek sadece gereksiz üzüntü getirir.Allah bizimledir ve tüm hatalarımıza rağmen bizi çıkarsız sever.Dermanı da derdiyle beraber yarattığına göre muhakkak tüm bu sıkıntılar da mutluluklar da geçicidir ama öğreticidir de aynı zamanda.Neden ben demek yerine bana bunlar ne katabilir demek yerindedir.Emin olun ki arkadaşlar başımıza gelen kötü olaylar ne kadar çoksa bir o kadar da iyi şey ya yaşantımızdadır biz görmüyoruzdur yada kapımızı çalmak üzeredir.Yarınların umut ve hayır getirmesi dileğiyle......
